Waarom ik fotograaf ben geworden

Fotografie is voor mij meer dan mijn beroep. Het is een stukje van wie ik ben. Een manier om verhalen vast te leggen en momenten te bewaren, omdat die momenten soms alles betekenen. En dat besef begon bij mij al jong, maar kreeg later een diepere laag die ik nooit had kunnen voorspellen.

Een camera met een rolletje en Zuid-Afrika

Mijn liefde voor fotografie begon toen ik tien was. Gewapend met een simpele camera – eentje met zo’n ouderwets rolletje – ging ik met mijn ouders en zusje naar Zuid-Afrika. Wat een avontuur! Ik maakte foto’s van alles: giraffen (mijn lievelingsdieren!), leeuwen en zelfs alle dieren die we tegenkwamen op de nachtsafari. Ik was er heilig van overtuigd dat ik de meest indrukwekkende foto’s ooit had gemaakt.

Totdat we ze lieten ontwikkelen. Wat bleek? Die indrukwekkende leeuw was een stipje in de verte, en de nachtsafari-foto’s waren gewoon... zwart. Maareigenlijk maakte me dat helemaal niks uit. Ik had een heel fotoboek vol (niet zo perfecte) herinneringen, en daar was ik supertrots op.

Later zou blijken hoe waardevol die ‘niet-perfecte’ foto’s eigenlijk waren.

Een verlies dat alles veranderde

Toen ik elf was, verloor ik mijn vader. Heel plotseling. Zonder waarschuwing, zonder dat we het aan zagen komen. Ik was nog maar een kind, en ineens stond mijn wereld op z’n kop. Mijn vader was mijn grote held. De man met wie we zondagochtend gingen zwemmen zodat mijn moeder nog even lekker kon uitslapen, die ons op sleeptouw nam en we de leukste avonturen mee beleefden, met wie ik stoeide en plezier maakte. En ineens... was hij er niet meer.

Mijn vader en ik:)

Dat gemis, dat gevoel dat iemand zo belangrijk ineens wegvalt, dat gaat nooit helemaal weg. Het vormt je. Het maakt je heel bewust van wat je hebt en wat je nooit meer terugkrijgt. En het leerde me iets wat ik nu nog steeds meedraag: herinneringen zijn onbetaalbaar.

Ik heb maar een paar foto’s van mijn vader. Maar die weinige foto’s betekenen alles voor me. Het zijn geen plaatjes meer, het zijn tastbare herinneringen. Beelden die me terugbrengen naar momenten met hem, naar hoe hij lachte of keek. Die foto’s zijn mijn meest kostbare bezit.

Waarom ik fotograaf ben geworden

Dat besef – dat foto’s zoveel meer kunnen zijn dan alleen beelden – heeft me gevormd als fotograaf. Het heeft me doen inzien hoe belangrijk het is om momenten vast te leggen, hoe klein of alledaags ze misschien ook lijken. Want op een dag, als die momenten er niet meer zijn, blijven de foto’s over.

Als trouwfotograaf zie ik mijn werk daarom als meer dan alleen foto’s maken. Ik leg herinneringen vast. De liefde, de blikken, de emoties – alles wat een bruiloft zo bijzonder maakt. Niet omdat het ‘mooi’ moet zijn, maar omdat het waardevol is. Omdat ik weet hoe belangrijk het is om die momenten te bewaren, voor later.

Reizen en inspiratie

Mijn reizen zijn een grote inspiratiebron voor mijn fotografie. Reizen heeft me geleerd om anders naar de wereld te kijken, om overal schoonheid in te zien, en om me keer op keer te verwonderen over de mensen, plekken en dingen die ik tegenkom.

Mijn eerste echte verre reis maakte ik samen met mijn vader, moeder en zusje naar Zuid-Afrika. Een prachtige reis waar ik geweldige herinneringen aan heb (en oké, iets minder mooie foto’s – maar dat vergeten we voor het gemak even, haha). Die reis plantte niet alleen het zaadje voor mijn liefde voor fotografie, maar ook voor mijn honger naar het ontdekken van nieuwe plekken.

Reizen en fotografie gaan voor mij echt hand in hand. Elk beeld neemt me weer mee terug: naar die prachtige plek aan de kust in Taiwan, het bijzondere bergdorpje in Myanmar, de lieve oude mevrouw in Madagascar die ons eten aanbood, of die 10 uur durende klim naar de indrukwekkende vulkaan Acatenango in Guatemala, die voor mijn ogen uitbarstte.

Allemaal momenten die in mijn geheugen staan gegrift. Maar als ik mijn fotoalbums erbij pak, komen ze pas écht weer tot leven. Dat gevoel – dat een foto een herinnering bijna tastbaar maakt – is wat ik ook wil meegeven in mijn werk.

Het draait om herinneringen

Fotografie is voor mij het vastleggen van het leven. Van het echte, het pure. Het is zoveel meer dan een mooi plaatje schieten. Het is zorgen dat de momenten die ertoe doen, bewaard blijven.

Mijn vader leerde me dat, op een manier die ik liever anders had geleerd. Maar zijn herinnering, zijn foto’s – die hebben mij gevormd tot wie ik nu ben. En dat is waarom ik fotograaf ben. Want voor mij draait het uiteindelijk maar om één ding: dat jij later terug kunt kijken en kunt zeggen, ja, dát was het moment. Het moment dat ik nooit meer wil vergeten.

Wil jij jullie mooiste herinneringen vastgelegd hebben?

Neem contact met mij op